IJslaag die ons draagt is dun, De

In ‘De ijslaag die ons draagt is dun’ viert Edith Oeyen
In “De ijslaag die ons draagt is dun” viert Edith de verbintenis van haar wereld met de puurste romantiek die ze aan het witte blad kan toevertrouwen. Ze heeft een patent op een duurzame taallegering verworven, zowel naar vorm als naar inhoud.
Haar levenspad wordt doorkruist door het voor haar zo kenmerkend gedachtegoed, de analyse van thema’s die de dagdagelijkse dingen omvatten. Ze exploreert natuur en liefde, geboorte en dood in een beeldspraak en taalkoloriet die neimand haar kan ontnemen. Daar en alleen daar groeien haar verzen waar zij haar woorden en emoties aan de dichtersgrond toevertrouwt. Hier in deze bundel zijn haar gedichten vaak miniaturen van liefde, ongekunstelde landschappen, bloeiende tuinen of kunstwerken om in te wandelen, te verblijven of te verdwalen.
Maar je vindt er zeker je weg in, de gedichten van Edith geven liefde, ze vragen liefde, ze zijn soms zo eenzaam, dan klateren ze weer van ontzettend zonnelicht.

Met deze woorden uit haar bundel nodigt ze je uit te volgen in dit paradijs vol romantiek.
‘verlangen groeit
en roerloos wacht hij
want wie twee blauwe ogen liefheeft
ziet waterbloemen bloeien”.

Ingrid Lenaerts