Hij zegt dat hij haar het liefst zou willen opsluiten. Ergens waar niemand bij haar kan, alleen hij. Hij vraagt of het haar beangstigt dat hij dat zegt. Ze zegt nee, en dat meent ze. Pas als hij een tijdje naar haar nek blijft staren en toegeeft dat hij soms de neiging heeft om haar daar net zo lang te bijten tot ze begint te bloeden, tot ze het uitschreeuwt van de pijn en hem smeekt om te stoppen, begint ze zich af te vragen of dit wel normaal is. Of het normaal is om zoiets uit te spreken, laat staan om het te voelen.
In Ik, de ander trekt Jante Wortel je langzaam maar zeker mee in het drijfzand van een toxische relatie. Je blijft doorlezen omdat je wilt dat het stopt.
Over haar debuut Weerlicht:
‘Vaak moet je even naar adem happen.’ – Het Parool
‘Op het puntje van je stoel.’ – ⭑⭑⭑⭑, NRC
‘Zindert van onderhuids ongemak.’ – ⭑⭑⭑⭑, De Telegraaf
Jante Wortel (1996) debuteerde in 2022 met de roman Weerlicht die werd genomineerd voor De Bronzen Uil, Beste Boek voor Jongeren en de Hebban Debuutprijs. Ook werd ze opgenomen in 11 onder 35, een voorspelling van de literaire sterren van de toekomst door Marja Pruis. Ik, de ander is haar tweede roman.
