'Veel belangrijker dan wat we weten of niet weten, is wat we niet wíllen weten.'
Tot zijn negende doet hij alles wat andere jongetjes ook doen: hij zit bij de padvinderij, droomt ervan om popster of voetbalheld te worden, en op zijn kamer oefent hij het juichen na het scoren van een droomdoelpunt. Maar dan overlijdt zijn moeder en verliest hij zijn zorgeloosheid…
Zijn vader heeft geen idee wat hij met de jongen aan moet. Pas vele jaren later, op zijn sterfbed, zegt zijn vader iets 'persoonlijks': 'We hadden een hondje moeten nemen, na het overlijden van je moeder.' Zelfs op dat moment kan zijn vader zich er niet toe zetten hem de waarheid te vertellen. Waarom duurt het veertig jaar voordat hij te weten komt wat er echt is gebeurd met zijn moeder? Is het niet vooral zijn eigen angst voor de waarheid die hem ervan weerhoudt het onder ogen te zien?
Massimo Gramellini weet op geheel eigen wijze een thema als verlies zowel ontroerend als met zelfspot te brengen. Hij draagt Ik wens je mooie dromen op aan iedereen die ooit een dierbare heeft verloren. Die door verdriet of door angst voor de waarheid niet voluit kan leven. Maar die uiteindelijk de kracht heeft gevonden om deze angst van zich af te schudden en weer durft te leven en lief te hebben.
