De woede begon in mijn keel. Ik had weleens gehoord dat woede borrelde, maar dat deed het bij mij niet. Het was een stuk staalwol dat ijzeren haakjes in mijn slokdarm sloeg. Hoe langer ik daar bleef staan, hoe verder het zich verspreidde. Het herhaalde een melodie in mijn hoofd, een liedje dat ik al tijden niet gehoord had, iets uit een reclame voor wasmiddel. Ik zag de machine uit het filmpje draaien. Het was niet bevredigend geweest om die vrouw te verdrinken in de emmer sop op de grond. Ze hoefde sowieso niet dood, ze moest alleen niet zo naar me kijken. Achter mijn ogen zat een plek die volliep met boosheid. Misschien was het eindelijk zover.
Jachtseizoen is een novelle over een meisje en een invaldocente die ieder gevangen zitten in hun eigen onmacht. Allebei zoeken ze naar een rigoureuze uitweg, iets dat alles verandert. Het meisje is op weg naar school met een zware weekendtas, terwijl de invaldocente de wijze raad van haar ouders probeert toe te passen op pubers die gewoonweg niet geïnteresseerd zijn in wat zij te vertellen heeft. Uiteindelijk belanden ze samen op een bankje voor de receptie, waar ze worstelen met dezelfde vraag: hoe richt je zelf je leven in?
