Marjoleine de Vos wandelt elke dag een rondje vanuit haar huis in het Noord-Groningse Zeerijp. Onder een strakblauwe hemel, een grijs wolkendek of genadeloze regen, ze zijn er altijd: de akkers in bloei of kaal, de kraaien, de bomen in alle stadia van blad of niet blad, het kerkje van Eenum. Soms uien op het land, soms dollende hazen – alles is altijd hetzelfde en altijd anders, dat is de kracht van de herhaling. Er is niets te zien, en tegelijk heel veel.
Wie wandelt is verhevigd in de wereld en er tegelijkertijd helemaal uit. Je benen lopen, het zonlicht kijkt je ogen in of de regen maakt je aan het lachen onder je capuchon en je hoeft even nergens anders te zijn. Maar vaak zijn de gedachten maar al te druk bezig, alsof je helemaal niet door een landschap loopt maar uitsluitend door je eigen bange, drukke hoofd. Kijk om je heen, moet je dan tegen jezelf zeggen. Niet de tijd in, maar over het land. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.
Wie wandelt is verhevigd in de wereld en er tegelijkertijd helemaal uit. Je benen lopen, het zonlicht kijkt je ogen in of de regen maakt je aan het lachen onder je capuchon en je hoeft even nergens anders te zijn. Maar vaak zijn de gedachten maar al te druk bezig, alsof je helemaal niet door een landschap loopt maar uitsluitend door je eigen bange, drukke hoofd. Kijk om je heen, moet je dan tegen jezelf zeggen. Niet de tijd in, maar over het land. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.
