Paul Léautaud is 'een geval' geweest in de Franse literatuur. Altijd bezig met zich zelf, asociaal, zijn leven lang een grondige afkeer van de mensheid colporterend, een vagabond, een authentieke anti-conformist, maar ook de schepper van een onvergelijkelijk literair oeuvre. Hij werd geboren in 1872, zoon van een souffleur en een toneelspeelster, die hem van stond af aan vrijwel volledig aan zijn lot overlieten. In 1899 leert hij Jeanne Marié kennen, 'het meisje met de gouden haren', dat zijn minnares wordt maar hem in 1892 meedeelt liever met een ander te willen trouwen. Over deze jeugdliefde publiceert hij in 1906 in het tijdschrift Mercure de France zij Amours - Jeugdliefde, dat samen met z'n éérste boekje met herinneringen, Le petit ami, en het sublieme In memoriam eigenlijk zijn enige 'scheppende werk' vormt. Want Léautaud is bij uitstek de man van de korte baan, die zijn hele leven vrijwel niets anders heeft gedaan dan dat eigen leven te beschrijven. Maar liefst achttien dikke delen van dagboeken schreef hij bij elkaar: het laatste deel verscheen in 1966 bij Mercure de France, de uitgeverij waarvan hij jarenlang secretaris is geweest. Hij leidde een teruggetrokken bestaan, te midden van zijn vele katten en honden. In 1956 sterft hij met deze laatste woorden: 'En laat me nou verdomme met rust!'
