Als Julia op negentienjarige leeftijd in een psychose belandt, wordt ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. Haar moeder Hanneke en stiefvader Gijs zijn daar aanvankelijk 'blij' om: het ging al een jaar bergafwaarts met Julia, nu is er eindelijk uitzicht op verbetering. Niets blijkt echter minder waar. Tijdens haar verblijf in verschillende ggz-instellingen glijdt Julia steeds verder weg. Dit boek is een verslag van het horrorscenario waarin Hanneke en haar gezin terechtkwamen. Maar het is ook een aanklacht. Tegen rigide psychiaters die krampachtig vasthouden aan richtlijnen, protocollen en (verkeerde) diagnoses. En tegen de ggz-klinieken waar het slikken van medicijnen voorwaarde is voor verblijf. Waar het recht op privacy en keuzevrijheid belangrijker wordt geacht dan deelname aan een dagprogramma en het stimuleren van een gezonde leefstijl. Daarnaast is dit boek een eerbetoon aan die paar mensen die op het juiste moment op de juiste plek de juiste actie ondernamen.
Hanneke Joosten (1964) is activiteitenbegeleider en werkzaam bij een roc. Ze is moeder van vier kinderen, onder wie Julia (1991).
