Acht jaar is Kimberly, als het gezin Alkemade in vakantiestemming onderweg gaat naar het Spaanse Salou. De plekken vooraan in de bus, op de bovenverdieping, zijn nog vrij. Wat een uitzicht…
’s Nachts gaat het mis. Op de Franse snelweg klapt het voertuig op drie andere stilstaande bussen. Kimberly wordt uit het raam geslingerd en verliest daarbij een been én… haar moeder overlijdt door de crash, ter plekke. Het gezin Alkemade krabbelt de jaren daarna op, tante Jolanda ontfermt zich over haar nichtje, voor de ‘vrouwendingen’. Op het moment dat
Kimberly – die eerst in de zorg werkt – net begonnen is aan haar topsportcarrière, maakt Jolanda een einde aan haar leven, gedreven door eenzaamheid en depressie. Ze heeft het verlies van haar man, oom Peter, niet kunnen verwerken.
Kimberly slaagt er datzelfde jaar toch in op haar eerste Wereldkampioenschap – 2019 in Dubai – te verrassen met een bronzen medaille op de 100 meter en zilver op de 200 meter sprint. Het is het begin van een missie: goud op de Spelen van Parijs 2024. De lange reis naar die gouden race is er – weer – een met confrontaties, tranen, twijfels, vergeefse inspanningen, investeringen, vraagtekens, zoektochten én… ongeremde veerkracht.
‘Fly, baby, fly’, met die boodschap richt tante Jolanda zich in haar afscheidsbrief tot Kimberly. En ze vliegt jaren later… In hetzelfde land waar het gezinsgeluk op 28 juli 1998 in scherven lag, zet de inmiddels 34-jarige atlete die traumatische gebeurtenis op 3 september 2024 om in een positieve ervaring. Het gouden moment op de 200 meter kan zij delen met haar naasten en inspireert talrijke mensen. Het gebroken meisje van toen is de snelste vrouw ter wereld op één been geworden. De lucht boven Stade de France kleurt oranje: ‘Mama was erbij…’
Alles wat Kimberly Alkemade heeft meegemaakt, echoot na in het vuur dat zij doorgeeft middels haar stichting Moving for growth. Waarmee zij een brug wil slaan tussen breedte- en topsport en toekomstige paralympiërs op allerlei fronten wil begeleiden.
’s Nachts gaat het mis. Op de Franse snelweg klapt het voertuig op drie andere stilstaande bussen. Kimberly wordt uit het raam geslingerd en verliest daarbij een been én… haar moeder overlijdt door de crash, ter plekke. Het gezin Alkemade krabbelt de jaren daarna op, tante Jolanda ontfermt zich over haar nichtje, voor de ‘vrouwendingen’. Op het moment dat
Kimberly – die eerst in de zorg werkt – net begonnen is aan haar topsportcarrière, maakt Jolanda een einde aan haar leven, gedreven door eenzaamheid en depressie. Ze heeft het verlies van haar man, oom Peter, niet kunnen verwerken.
Kimberly slaagt er datzelfde jaar toch in op haar eerste Wereldkampioenschap – 2019 in Dubai – te verrassen met een bronzen medaille op de 100 meter en zilver op de 200 meter sprint. Het is het begin van een missie: goud op de Spelen van Parijs 2024. De lange reis naar die gouden race is er – weer – een met confrontaties, tranen, twijfels, vergeefse inspanningen, investeringen, vraagtekens, zoektochten én… ongeremde veerkracht.
‘Fly, baby, fly’, met die boodschap richt tante Jolanda zich in haar afscheidsbrief tot Kimberly. En ze vliegt jaren later… In hetzelfde land waar het gezinsgeluk op 28 juli 1998 in scherven lag, zet de inmiddels 34-jarige atlete die traumatische gebeurtenis op 3 september 2024 om in een positieve ervaring. Het gouden moment op de 200 meter kan zij delen met haar naasten en inspireert talrijke mensen. Het gebroken meisje van toen is de snelste vrouw ter wereld op één been geworden. De lucht boven Stade de France kleurt oranje: ‘Mama was erbij…’
Alles wat Kimberly Alkemade heeft meegemaakt, echoot na in het vuur dat zij doorgeeft middels haar stichting Moving for growth. Waarmee zij een brug wil slaan tussen breedte- en topsport en toekomstige paralympiërs op allerlei fronten wil begeleiden.
