Als pastor in een verzorgingstehuis hoorde Laura Reedijk veel levensverhalen van oude mensen die zij in hun laatste jaren bezocht. Achttien daarvan verschijnen in Laatste levensdagen. In de verhalen liggen weemoed, wrok, blijdschap en dankbaarheid dooreen. Ieder mens sterft op een eigen manier. Sommigen zijn moe en verlangen naar de dood, anderen kunnen het leven en hun geliefden nog niet loslaten. Ook de familie en degenen die de stervenden begeleiden, maken een proces door. Dat maakt het begeleiden zo zwaar, stelt Laura Reedijk: het wordt nooit routine. In deze verhalen over leven en sterven van (hoog)bejaarde mensen gaat het vooral ook om de troost die de pastor of bezoeker geven kan door rustige aanwezigheid, aanraking, gebeden, trouw in het bezoeken en door geduld. De schrijfster voegde een aantal eigen gedichten aan de levensverhalen toe
