'In de beste humanistische traditie/ heet elk dichtwerk/ een open brief/ aan de lezer te zijn', schrijft René Huigen in het programmatische openingsgedicht van zijn nieuwe bundel. In het vervolg richt Huigen zich in ieder gedicht telkens tot andere, al dan niet bij name genoemde adressanten. Zo spreekt de dichter nu eens tot historische figuren als Albrecht Dürer, Hieronymus Bosch of Cesare Pavese, dan weer tot een naamloze 'liefste'. Daarnaast worden verschillende historische personen zelf sprekend opgevoerd, zoals de mystica Marguerite Porete en Vivienne Eliot, vrouw van de dichter T.S. Eliot. Zo laat Huigen een koor aan stemmen uit de geschiedenis opklinken en stelt hij in lange, meanderende zinnen filosofische vragen over het wezen van de liefde, het geloof en de kunsten.
In deze prachtige epistolaire gedichten demonstreert Huigen eens te meer dat toegankelijkheid en ongrijpbaarheid elkaar in poëzie niet per se hoeven uit te sluiten.
In deze prachtige epistolaire gedichten demonstreert Huigen eens te meer dat toegankelijkheid en ongrijpbaarheid elkaar in poëzie niet per se hoeven uit te sluiten.
