* Poëzie op de grens van leven en dood
*
Van de dichter van Vaderlatingen
Mark van Tongele is geen veelschrijver, hij wikt en weegt zijn woorden, en vertrouwt pas toe aan het papier wat gerijpt is en niet beter kan. In 1984 liet hij van zich horen met zijn manifest ‘Open brief aan een jonge dichter’, waarmee hij zich in het verlengde plaatste van de Franse ‘poésie pure’, die de poëzie wil zuiveren van alle overbodige informatie. Zijn poëzie zelf beschouwden critici als ‘toekomstgericht’ (Hedwig Speliers). In 1995 publiceerde het Poëziecentrum zijn Zij gedichten. In 1997 volgde de publicatie van zijn bundel Vaderlatingen (Lannoo). In Lopend licht snijdt hij een thema aan dat hem jaren heeft gekost om datgene te schrijven wat hij daarover schrijven moest: de bijnadoodervaring die hem is blijven achtervolgen: ‘Verweesd ontwaak ik, verongelukte / geest (...) ik moet hier weg. Levend en wel. / weg. Terug naar mijn moeder ginder ver / op de feestende aarde die mij verwacht’.
*
Van de dichter van Vaderlatingen
Mark van Tongele is geen veelschrijver, hij wikt en weegt zijn woorden, en vertrouwt pas toe aan het papier wat gerijpt is en niet beter kan. In 1984 liet hij van zich horen met zijn manifest ‘Open brief aan een jonge dichter’, waarmee hij zich in het verlengde plaatste van de Franse ‘poésie pure’, die de poëzie wil zuiveren van alle overbodige informatie. Zijn poëzie zelf beschouwden critici als ‘toekomstgericht’ (Hedwig Speliers). In 1995 publiceerde het Poëziecentrum zijn Zij gedichten. In 1997 volgde de publicatie van zijn bundel Vaderlatingen (Lannoo). In Lopend licht snijdt hij een thema aan dat hem jaren heeft gekost om datgene te schrijven wat hij daarover schrijven moest: de bijnadoodervaring die hem is blijven achtervolgen: ‘Verweesd ontwaak ik, verongelukte / geest (...) ik moet hier weg. Levend en wel. / weg. Terug naar mijn moeder ginder ver / op de feestende aarde die mij verwacht’.
