De voorbije jaren schoof het werk van Mark van Tongele op van de marge naar het centrum van het literaire veld Zijn vorige bundels werden in alle kwaliteitskranten gerecenseerd en bekroond met de Prijs voor Poëzie van de Provincie Antwerpen Weinigen kennen echter de grote samenhang binnen zijn werk Voor het eerst wordt hier alles bijeengebracht: van het ‘DNA’ van zijn poëzie (in Relikwieën van ritme), over de Zij gedichten tot een volledig nieuwe bundel: Zonnezucht Mark Van Tongele (1956) geldt als een geheimtip van de Nederlandstalige poëzie uit Vlaanderen. Hij is de ‘componist met het ruimste klankregister onder de Vlaamse dichters’ (Paul Demets), een dichter die liefde voor de taal koppelt aan die voor het leven. Van Tongele is bovenal een oeuvrebouwer, een opusdichter, de ‘ontwerper van een inmiddels imposant taallichaam dat de afgelopen jaren in een serieel verband is gepresenteerd’ (Yves T’Sjoen). In dit boek wordt het verspreid gepubliceerde werk van Van Tongele voor het eerst bijeengebracht: van het nooit eerder in boekvorm verschenen Relikwieën van ritme en de bundel Zij gedichten (1994) tot Vaderlatingen (1997) en de vier bundels (Lopend licht, Ochtendrood en co, Taalwaterval en Luchthonger) die Van Tongele publiceerde tussen 2001 en 2004. Met de niet eerder gepubliceerde, nieuwe bundel Zonnezucht is de achtdelige cyclus waar de dichter ruim twintig jaar aan heeft gewerkt (voorlopig) voltooid. Pas bij lezing van het geheel blijkt hoe sterk de samenhang is tussen deze gedichten. Een obsessieve uitwerking van enkele thematische kernen, met steeds terugkerende sleutelelementen als de zon, het licht en de dood, vormt het DNA van deze poëzie. Van Tongele is bij dat alles ook een dichter van de taal. Door de taal te ontregelen laat hij mogelijke betekenissen alle ruimte, door woorden te deformeren laadt hij ze op met nieuwe betekenissen, in zijn spel met interpunctie, woordafbrekingen, neologismen en andere verrassende taalvondsten, zegt hij meer dan gewone woorden vermogen.
