Een kwarteeuw geleden streek gynaecologe Marleen Temmerman
neer op het Afrikaanse continent. Het was liefde op het eerste
gezicht. ‘Once I had a farm in Africa’, zo begon Karen Blixen
haar boek Out of Africa. Bij Temmerman wordt dat:
‘Once I had a clinic in Africa...’
In MAMA DAKTARI – ‘mevrouw dokter’ in het Swahili – brengt
Marleen Temmerman enkele schrijnende verhalen uit haar Afrikaanse
praktijk. Van een vrouw die drie dagen lang in barensnood
verkeerde in haar sloppenwijk. Toen ze uiteindelijk het ziekenhuis
bereikte, was het te laat. Van een vondeling voor de deur, een
dag oud en onschuldig slapend in een mandje. Van de Afrikaanse
vroedvrouwen, vol goede wil maar zonder middelen.
Maar gelukkig zijn er niet alleen die verhalen. Is er bijvoorbeeld
ook het verhaal van mama Susan, de boezemrijke dame die altijd
nog plaats heeft voor een kind dat nergens terecht kan. Of van
Mary, die zonder scholing maar met veel gezond verstand een
doeltreffend voorbehoedsmiddel ontwikkelde. En van de mzees,
de wijze mannen die er alles aan doen om de moderne wijsheid in
hun oude traditie een plaatsje te geven.
We maken ons soms wijs dat Afrika en al zijn problemen te ver
van ons bed liggen om er ons druk over te maken. Te vaak vergeten
we hoezeer we, of we dat nu willen of niet, betrokken zijn
bij wat er daar gebeurt. De wereld is een dorp. Ons dorp. mama
daktari drukt ons nog maar eens met de neus op die feiten.
neer op het Afrikaanse continent. Het was liefde op het eerste
gezicht. ‘Once I had a farm in Africa’, zo begon Karen Blixen
haar boek Out of Africa. Bij Temmerman wordt dat:
‘Once I had a clinic in Africa...’
In MAMA DAKTARI – ‘mevrouw dokter’ in het Swahili – brengt
Marleen Temmerman enkele schrijnende verhalen uit haar Afrikaanse
praktijk. Van een vrouw die drie dagen lang in barensnood
verkeerde in haar sloppenwijk. Toen ze uiteindelijk het ziekenhuis
bereikte, was het te laat. Van een vondeling voor de deur, een
dag oud en onschuldig slapend in een mandje. Van de Afrikaanse
vroedvrouwen, vol goede wil maar zonder middelen.
Maar gelukkig zijn er niet alleen die verhalen. Is er bijvoorbeeld
ook het verhaal van mama Susan, de boezemrijke dame die altijd
nog plaats heeft voor een kind dat nergens terecht kan. Of van
Mary, die zonder scholing maar met veel gezond verstand een
doeltreffend voorbehoedsmiddel ontwikkelde. En van de mzees,
de wijze mannen die er alles aan doen om de moderne wijsheid in
hun oude traditie een plaatsje te geven.
We maken ons soms wijs dat Afrika en al zijn problemen te ver
van ons bed liggen om er ons druk over te maken. Te vaak vergeten
we hoezeer we, of we dat nu willen of niet, betrokken zijn
bij wat er daar gebeurt. De wereld is een dorp. Ons dorp. mama
daktari drukt ons nog maar eens met de neus op die feiten.
