De auteur heeft terreinen uitgekozen die tot de verbeelding spreken (politiek, landsbestuur, zorg, werk inkomen, veiligheid en gezondheid bij het werk) en waarover men zich tegenwoordig grote zorgen maakt wat kwaliteit en houdbaarheid betreft. De werkelijke of vermeende boosdoener is eigenlijk ook wel bekend. Het individu - en dan natuurlijk het doorschietende individu - is de ‘schuldige’, een schuldige die echter op genoemde terreinen een zware prijs betaalt door de uitholling van de kwaliteit van het gebodene te wijten aan de overheid die rekkelijkheid inzake bescherming paart aan goedgeefsheid waardoor de individuele verantwoordelijkheid buiten werking raakt. De structuur van het systeem is prima maar het is de ‘software’ van mensen en organisaties die het vaak en op veel plaatsen begeeft. Wat is er nodig opdat de doelstellingen van de maatschappij niet in hun tegendeel verkeren?
