Hellema was de zestig al voorbij toen hij in 1982 debuteerde met de verhalenbundel Langzame dans als verzoeningsrite. Het boek vond meteen gehoor bij de literaire fijnproevers. Hellema omcirkelt erin de periode uit zijn leven die door zijn intensiteit de belangrijkste moet heten: de Tweede Wereldoorlog. Wat de mensen in die periode elkaar aangedaan hebben is niet vatbaar voor vergiffenis, voor absolutie - maar misschien wel voor verzoening in de een of andere vorm. Zonder een dergelijk ritueel zullen de slachtoffers met een open wond blijven zitten. Ook in de acht boeken die Hellema daarna publiceerde komt zo'n ritueel van tijd tot tijd terug, vaak met verhevigde kracht. Ter gelegenheid van het zestigjarige slot van de verschrikkingen heeft hij een passende bloemlezing uit eigen werk samengesteld. Door zijn overlijden op 20 maart 2005 heeft hij de verschijning ervan niet meer meegemaakt.
