Ritchie Vermeire (1975) is een Belgische schrijver, regisseur en reportagemaker. In dit boek vertelt hij zijn levensverhaal vanaf het rampjaar 1986. Voor iemand die vaak neerslachtig is, ben ik eigenlijk een onverbeterlijke positivo.’ Tot die slotsom komt Ritchie Vermeire als hij terugkijkt op een leven met te veel tegenslagen. Hij is filmmaker met een persoonlijke geschiedenis die leest als een filmscript. Vermeire werd herhaaldelijk en langdurig misbruikt als kind, is al dertig jaar in strijd met zichzelf en zijn zelfmoordgedachten, en heeft dankzij een beenmergtransplantatie een zeldzame bloedziekte overleefd. Nu is hij verwikkeld in een rechtszaak die dingen in beweging heeft gezet waarvan hij dacht dat ze al lang verwerkt waren. Met psychologische hulp maakt hij trauma’s opnieuw door. Weinig mannen durven te getuigen over seksueel misbruik, Vermeire doet dat wel. Het proces brengt hem vaak in een negatieve spiraal, maar biedt ook perspectief: je moet aan jezelf werken om beter te worden, zegt hij. Misschien kan zijn ervaring anderen helpen (‘Ik ben ervan overtuigd dat zelfmoord vaak in een opwelling gebeurt’)
