‘En toen werd ik ziek,’ vervolgde ze. ‘Het eerste wat ik merkte was een klein knobbeltje, hier in mijn hals.’ Ze wees met haar wijs- en middelvinger naar een plek vlak onder haar kin. ‘Ik dacht dat het niets bijzonders was en zag ook geen reden om naar een dokter te gaan. Maar toen ik van de ene op de andere dag hees werd en problemen met slikken en ademen kreeg, moest ik wel. Ik werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Schildklierkanker, zeiden ze. Drie maanden lang werd ik bestraald terwijl mijn buik dikker en dikker werd. Ik was doodsbang, maar ze verzekerden me dat het radioactieve jodium waarmee ze me behandelden voor de baby geen kwaad kon. Toen ik zeven maanden was stopten ze ermee. De tumor was verdwenen volgens hen en inderdaad voelde ik geen knobbeltje meer. Drie weken later kwam jíj eruit.’
Die laatste, bijna als een vloek uitgesproken woorden, vroren zich vast in mijn gedachten en ik voelde me ijskoud worden.
Pjotr woont samen met zijn moeder in een dorp in Belarus. Hij leidt een eenzaam bestaan. Vanwege zijn horrelvoet en zijn kleine postuur is hij een gewild doelwit voor pesterijen en zijn moeder verwijt hem dat ze door zijn mismaaktheid haar grote liefde is verloren. Als ze een nieuwe vriend krijgt, een oude kennis van voor de Tsjernobyl-ramp, wordt de situatie thuis onhoudbaar en vlucht Pjotr weg. In Kalinovo probeert hij zijn hoofd boven water te houden. Daar ontmoet hij op een dag Tanya, een meisje dat met een aantal andere kinderen uit een weeshuis deelneemt aan een zelfstandig wonen project. Tanya kan fantastisch koken. Ze is een karakterkookster: wat ze voor iemand voelt, is terug te vinden in haar gerechten. Pjotr ziet wel brood in haar kookkunst en bedenkt een listig plan. Alleen loopt alles anders dan hij gepland had.
PJOTRS BORSJT vertelt op boeiende en aangrijpende wijze de lotgevallen van een aantal kinderen na de Tsjernobyl-ramp.
De totale opbrengst van het boek gaat naar het zelfstandig wonen project van de Stichting Weeshuizen Belarus (www.weeshuizenbelarus.nl).
De opbrengst wordt door de Wilde Ganzen en het NCDO (Buitenlandse Zaken) verdubbeld.
Jan Terlouw tijdens het in ontvangst nemen van het eerste exemplaar:
"Pjotrs borsjt is een heel bijzonder boek"
"Onder de moeilijkste omstandigheden zie je mensen - in dit geval weeskinderen- toch initiatieven nemen. Dat optimisme lees je in het boek."
"Pjotr heeft onaangename trekjes. Komt dat door zijn moeilijke kinderjaren of zit het verankerd in zijn genen? Komt het goed met hem? Dat mag de lezer zelf beslissen."
"Het is nogal moedig om je hoofdpersoon onsympathiek te maken."
"Ik hoop dat het boek succesvol is en dat het veel leesplezier geeft waar alle aanleiding voor is. "
Die laatste, bijna als een vloek uitgesproken woorden, vroren zich vast in mijn gedachten en ik voelde me ijskoud worden.
Pjotr woont samen met zijn moeder in een dorp in Belarus. Hij leidt een eenzaam bestaan. Vanwege zijn horrelvoet en zijn kleine postuur is hij een gewild doelwit voor pesterijen en zijn moeder verwijt hem dat ze door zijn mismaaktheid haar grote liefde is verloren. Als ze een nieuwe vriend krijgt, een oude kennis van voor de Tsjernobyl-ramp, wordt de situatie thuis onhoudbaar en vlucht Pjotr weg. In Kalinovo probeert hij zijn hoofd boven water te houden. Daar ontmoet hij op een dag Tanya, een meisje dat met een aantal andere kinderen uit een weeshuis deelneemt aan een zelfstandig wonen project. Tanya kan fantastisch koken. Ze is een karakterkookster: wat ze voor iemand voelt, is terug te vinden in haar gerechten. Pjotr ziet wel brood in haar kookkunst en bedenkt een listig plan. Alleen loopt alles anders dan hij gepland had.
PJOTRS BORSJT vertelt op boeiende en aangrijpende wijze de lotgevallen van een aantal kinderen na de Tsjernobyl-ramp.
De totale opbrengst van het boek gaat naar het zelfstandig wonen project van de Stichting Weeshuizen Belarus (www.weeshuizenbelarus.nl).
De opbrengst wordt door de Wilde Ganzen en het NCDO (Buitenlandse Zaken) verdubbeld.
Jan Terlouw tijdens het in ontvangst nemen van het eerste exemplaar:
"Pjotrs borsjt is een heel bijzonder boek"
"Onder de moeilijkste omstandigheden zie je mensen - in dit geval weeskinderen- toch initiatieven nemen. Dat optimisme lees je in het boek."
"Pjotr heeft onaangename trekjes. Komt dat door zijn moeilijke kinderjaren of zit het verankerd in zijn genen? Komt het goed met hem? Dat mag de lezer zelf beslissen."
"Het is nogal moedig om je hoofdpersoon onsympathiek te maken."
"Ik hoop dat het boek succesvol is en dat het veel leesplezier geeft waar alle aanleiding voor is. "
