In Requiem voor de eerste generatie staan de veranderingen van het ritueel centraal, zowel die bij migranten als die in de Nederlandse cultuur. Zijn onder migranten de instandhouding van de eigen uitvaartrituelen en de voorkeur om uiteindelijk ‘thuis’ te worden begraven puur uitingen van respect voor de eigen cultuur? Is bijvoorbeeld de manier waarop het laatste afscheid wordt uitgevoerd tekenend voor de mate waarin iemand zich in Nederland thuis heeft gevoeld en heeft aangepast aan de Nederlandse samenleving?
