In Romeinse sporen stapt Willemijn van Dijk op de trein naar Rome, in een poging haar levenslange fascinatie voor Italië te verklaren. Als kind, opgroeiend in een fantasieloze gemeente, dacht ze vaak dat het leven meer te bieden moest hebben: meer schoonheid, meer vreugde, meer zin en betekenis. Door een treinreis die ze als zestienjarige maakte vond ze die in Italië, een land waar alles waarachtiger leek. Nu een onlangs overleden familielid haar een reisverslag van zijn eigen onvergetelijke treinreis naar Italië heeft nagelaten wil ze onderzoeken waarom de Eeuwige Stad immer blijft trekken.
De treinreis van de gehaaste Randstad naar Rome brengt de liefde voor Italië algauw in verband met een verlangen naar verlangzaming. Aan de hand van klassieke denkers onderzoekt Willemijn van Dijk in Romeinse sporen de levenskunst van het vertragen en reflecteert ze op de betekenis van Italië voor haar eigen leven.
De treinreis van de gehaaste Randstad naar Rome brengt de liefde voor Italië algauw in verband met een verlangen naar verlangzaming. Aan de hand van klassieke denkers onderzoekt Willemijn van Dijk in Romeinse sporen de levenskunst van het vertragen en reflecteert ze op de betekenis van Italië voor haar eigen leven.
