Weinig mensen in ons taalgebied zullen opkijken bij het horen van de naam Harry Martinson. Nochtans kreeg deze Zweedse auteur in 1974 de Nobelprijs voor zijn 'geschriften die de dauwdruppel vangen en de kosmos weerspiegelen.'
Martinsons poëzie wordt gekenmerkt door talige vernieuwing, rake observaties en een geniaal gebruik van metaforen waardoor de banale waarneming steeds op een hoger niveau wordt getild.
Martinsons oeuvre is doordrongen van een grote rusteloosheid. Hij ziet de mens als een nomade, steeds onderweg, druk bezig nieuwe ervaringen op te doen. Vooral in de ontmoeting met de natuur slaagt de nomade erin zichzelf te vernieuwen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de natuurlyriek een centrale plaats inneemt binnen zijn werk.
Martinson slaagt er als geen ander in de levendigheid van de natuur te bewaren en door middel van zijn metaforisch taalgebruik op de bladzijden van de dichtbundel over te brengen.
Natuurbeschrijvingen worden bij deze dichter geen kunstig bewaarde stukjes nature morte. De beschrijvingen groeien, bloeien en geuren de lezer tegemoet vanop elke bladzijde van de bundel. Het blijft bij Martinson zeker niet alleen bij beschrijvende gedichten: groot en klein zijn bij hem onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vaak ontstaat er een spanning tussen het concrete, tastbare en het ongrijpbare dat alles overstijgt.
Anke van den Bremt vertaalde Martinsons meest beklijvende natuurgedichten. Aan haar komt de verdienste toe deze ten onrechte vergeten dichter opnieuw in het Nederlandse taalgebied te introduceren.
