In het warme voorjaar van 1998 uit mevrouw Van der Heijden, nauwelijks verstaanbaar als gevolg van de ziekte van Parkinson, de klacht dat ze haar in het verpleeghuis aan het 'uitdorsten' zijn. (Ze bedoelt actieve dehydratie, het doen uitdrogen van ten dode opgeschreven patiënten.) Het is het eerste symptoom van haar sterfbed, dat nog ruim een halfjaar zal duren. De verspreking (uithongeren, uitdorren, dorsten naar) vormt voor A.F.Th. van der Heijden het uitgangspunt voor een klein intiem requiem dat hij zijn moeder kort na haar dood bereidt. Het wordt hier voor het eerst gepubliceerd.
