Al vijf jaar schrijft Sander Donkers driemaal per week een stukje van niet meer dan 150 woorden op de voorpagina van de Volkskrant. Hij oogst bewondering van talloze lezers, collega-columnisten en schrijvers, wordt geroemd om zijn fijnzinnigheid, stijl en vermogen om zowel in het alledaagse als in het mondiale naar betekenis te zoeken, in een poging het leven en de wereld beter te begrijpen. Of het nu gaat over katten, dochters, voetbal of over Baudet, coronaprotesten en asielzoekers; altijd tracht hij verbinding te zoeken, een kloof te overbruggen. Voor velen fungeren zijn stukjes als hoop en houvast in bange dagen, voor sommigen is hij louter ‘een linkse hoernalist in dienst van de staat’. Tja, daar valt nu eenmaal weinig aan te doen.
