´Toen ik op 15 oktober 1973 op Pudahuel Airport, Santiago, naar het vliegtuig liep had ik geen identiteit. Wie ik ook was geweest - danseres, choreografe, docente, echtgenote - was ik nu niet meer. Ik keek naar mijn twee dochtertjes, ze waren allebei bleek en maakten niet eens ruzie over wie aan het raampje mocht zitten, en ik besefte dat ze nu helemaal op mij aangewezen waren. Ik wist dat een stuk van mij dood was, gestorven met de man wiens lichaam nu in een kist lag in een betonnen nis, op de hoofdbegraafplaats van Santiago.´
Zo begint het aangrijpende relaas van Joan Jara, de vrouw van de legendarische Chileense zanger Victor Jara, die in 1973 een van de eerste slachtoffers was van de militaire staatsgreep van Pinochet. Ze vertelt het verhaal van hun liefde, van de tumultueuze jaren waarin ze samenwerkten in de zogenaamde ´popular song movement´, van de euforie onder Allende, van het culturele elan waarin Victor een sleutelrol speelde, en dan het brute einde.
