Graag hang ik over de heg, gewoon om naar de zon of maan te kijken en zonder haast verhalen te vertellen. In woorden als rozen, woorden als doornstruiken, eiken of kornoeljes, die zich in tal van anekdotes door de heg vlechten. In mijmeringen en associaties. Met citaten als bessen, als bloesems in de heg, en hier en daar een doornige, stekelige stelling in het groen.
Deze vlechtheg markeert een landschap dat spreekt van een ontspannen samenleving. Een luisterrijk land, waar het vreemde paar van 'haast' en 'tijdverdrijf' geen woning vindt.
