Linden sporen uit haar verleden, die zij
opnieuw gestalte geeft en tegen het licht van
het verontrustende heden houdt. Daarbij
spaart zij zichzelf en de ander niet. Haar
gedichten gaan over de liefde, het ouder
worden, het onder ogen zien van wat ooit was
en wat blijft. 'Poëzie is een kruisverhoor,' schrijft
zij in het titelgedicht. Kenmerkend voor de
poëzie van Gerry van der Linden zijn haar
directheid, transparante taalgebruik en absurde
humor.