Mensen laten overal digitale sporen achter. Dat gebeurt meestal vrijwillig maar vaak ook zonder dat we daar weet van hebben. Terwijl we de scheiding tussen persoonlijk en publiek zien vervagen, lijkt het debat over privacy – dat uiteindelijk vooral een debat was over de verhouding tussen burgers en de staat – stilletjes te zijn verdwenen.
Privacy is een pasmunt geworden, iets dat je inlevert in ruil voor veiligheid of korting op je boodschappen. Waarom roepen we om het hardst dat we immers niets hebben te verbergen? Zijn burgers verplicht transparant en traceerbaar te zijn? Van wie zijn onze persoonsgegevens eigenlijk? Zou persoonlijke informatie misschien een ingebouwde vervaldatum moeten hebben, of behouden ze hun geldigheid en nut in lengte der jaren? Bent u nog wie u vijf jaar geleden was? Veranderen communicatiemiddelen onszelf, maken ze ons tot andere mensen? Wie zijn we eigenlijk?
Privacy is een pasmunt geworden, iets dat je inlevert in ruil voor veiligheid of korting op je boodschappen. Waarom roepen we om het hardst dat we immers niets hebben te verbergen? Zijn burgers verplicht transparant en traceerbaar te zijn? Van wie zijn onze persoonsgegevens eigenlijk? Zou persoonlijke informatie misschien een ingebouwde vervaldatum moeten hebben, of behouden ze hun geldigheid en nut in lengte der jaren? Bent u nog wie u vijf jaar geleden was? Veranderen communicatiemiddelen onszelf, maken ze ons tot andere mensen? Wie zijn we eigenlijk?
