Tijdelijke medewerker of voer voor de vaste fabriekslolbroeken? Voor de meeste studentjes die in de jaren zeventig hun studiegeld wilden aanvullen, geen moeilijke keus. Een uitzendkracht moest niet terugschrikken voor - op zijn zachtst gezegd - merkwaardige taken en nog vreemdere werkomstandigheden. Het compleet genegeerd worden door de vaste krachten was niet zo?n zeldzaamheid als het zou moeten zijn. En als je al werd opgemerkt, was het vaak om als lijdend onderwerp van de bedrijfsgrapjes te dienen. Henry van Zuijlen heeft het in Brabant ondergaan en kon er gelukkig de gein van inzien. In Wie lacht om een uitzendkracht? laat hij zien dat humor ook in de fabriekshal voor het oprapen lag.
