Ossi di seppia (1925), de debuutbundel van de Italiaanse Nobelprijswinnaar Eugenio Montale, werd bij publicatie direct herkend als meesterwerk en het boek is nog altijd een begrip in de Italiaanse literatuur. Precies honderd jaar later verschijnt nu de eerste integrale Nederlandse vertaling.
De onmiddellijke aantrekkingskracht van deze poëzie schuilt in de zintuiglijke natuurlyriek. Maar daardoorheen puurt Montale diep in de menselijke conditie: Zeekatskeletten is in feite een metafysisch onderzoek in verzen.
De gedichten zijn veelal gesitueerd aan de Ligurische kust, waar Montale zijn zomers doorbracht in een familiehuis in de Cinque Terre. Het uitgebeten kustlandschap is voor hem niets minder dan een poëtisch laboratorium.
De dichter staat op de drempel en verlangt naar een teken, naar een muze die zijn gids zal zijn. Een meisje duikt van een rots. De stem van de zee, de geur van citroenen. Kijk: een scheurtje in de grauwsluier van alledag. Misschien, misschien vinden we daar verlossing…
Eugenio Montale (1896-1981) heeft een internationale reputatie als een van de grote dichters van de twintigste eeuw. Hij debuteerde in 1925 met de bundel Ossi di seppia (‘Zeekatskeletten’), die onthaald werd als een belangrijk nieuw geluid in de Italiaanse poëzie. In 1975 kreeg hij de Nobelprijs voor Literatuur.
De onmiddellijke aantrekkingskracht van deze poëzie schuilt in de zintuiglijke natuurlyriek. Maar daardoorheen puurt Montale diep in de menselijke conditie: Zeekatskeletten is in feite een metafysisch onderzoek in verzen.
De gedichten zijn veelal gesitueerd aan de Ligurische kust, waar Montale zijn zomers doorbracht in een familiehuis in de Cinque Terre. Het uitgebeten kustlandschap is voor hem niets minder dan een poëtisch laboratorium.
De dichter staat op de drempel en verlangt naar een teken, naar een muze die zijn gids zal zijn. Een meisje duikt van een rots. De stem van de zee, de geur van citroenen. Kijk: een scheurtje in de grauwsluier van alledag. Misschien, misschien vinden we daar verlossing…
Eugenio Montale (1896-1981) heeft een internationale reputatie als een van de grote dichters van de twintigste eeuw. Hij debuteerde in 1925 met de bundel Ossi di seppia (‘Zeekatskeletten’), die onthaald werd als een belangrijk nieuw geluid in de Italiaanse poëzie. In 1975 kreeg hij de Nobelprijs voor Literatuur.
