Autobiografische poëzie is de laatste decennia in de Nederlandse literatuur niet bijzonder in zwang geweest. Toch verklaart dat maar ten dele de bijzonder plezierige frisheid die het dichtdebuut van Mathijs Gomperts kenmerkt. Volledig wars van modes en gebruiken etaleert Gomperts met brille zijn dichterlijke doelgerichtheid. Geen gezochte diepzinnigheid, geen in het nieuwe millennium zo onvermijdelijk geworden overvloed aan ironie in zijn verzen, maar zorgvuldig gecomponeerde herinneringen aan belevenissen zoals ze zich ophouden in ieders geheugen. Gomperts lezen is terugdenken zonder patina van nostalgie en opnieuw leren kijken.
