De Lucifermoorden

De lezer: Wanneer ik, naar slechte gewoonte, stiekem eerst het nawoord wil lezen, word ik door de auteur teruggefloten met een spoiler alert. Maar zo volgzaam ben ik niet, dus eigen schuld, dikke bult, ik weet weer veel te veel.

De cover: Na het edele hert in het bloedrood, de starende raaf met ogen die je hypnotiseren, was het te verwachten; bij een ijzige thriller kiest de schrijver voor een lief, onschuldig lammetje. Prima keuze. Het boek heeft trouwens opnieuw dat heerlijk gladde papier waar je vingers zo lekker over glijden als je de bladzijden omslaat.

De omslagtekst: In de Vlaamse stad Tienen wordt een man levend verbrand. Het lijkt alsof hij werd opgebaard, met zwavelpoeder over zijn lichaam gestrooid. De modus operandi is haast identiek aan die van de beruchte Lucifermoordenaar van veertig jaar geleden. Maar volgens het oude onderzoek kwam de dader toen om bij de laatste brand.
Hoofdinspecteur Rudi Smeets en zijn team duiken in het verleden om de vragen van het heden te beantwoorden. Ze sporen de bejaarde rijkswachter op die destijds het onderzoek leidde. Zijn herinneringen schetsen een duister beeld van de jaren tachtig, toen een tiental mensen op gruwelijke wijze werden vermoord. De meeste slachtoffers maakten de branden namelijk bewust mee.
Als de Lucifermoordenaar nooit is gestopt, waarom zou hij dan een pauze van veertig jaar inlassen? Of loopt er nu iemand rond die zijn werk voortzet?

De hoofdpersonages: Rudi Smeets (60) is eindelijk een beetje meer mens geworden, heeft geen drie zwarte koffies meer nodig om te functionneren, nu zijn harpij van een vrouw Odette op de Alzheimerafdeling werd opgenomen. Hij durft zelfs al eens een grapje te maken. Lukas, de benjamin speurder. Spits en met een flinke dosis encyclopedische kennis. Ik hou van dit personage met zijn jeugdig enthousiasme en zijn klein hartje voor zijn zwangere vrouw.
Delfine (40) is haar pientere, nuchtere zelf. Gedecideerd en trouw aan Rudi. Vrijdags (87), de gepensioneerde rijkswachter is vergeetachtig, maar wat hem in de jaren tachtig is overkomen staat hem nog levendig voor de geest. Hij is dan ook dé bron van informatie in deze zaak.

De structuur van het boek: Heel vreemd, toch eventjes wennen aan de sprongen in de tijd. Die worden echter duidelijk aangegeven door een kalenderblaadje (niet van de Druivelaar) met twee vogeltjes erop. Zo spring je moeiteloos van dag negen naar dag 0 om zo weer bij dag negen terecht te komen. De auteur begin dus bij het einde, maar verklapt niet alles zodat je als lezer weer de neiging hebt om eventjes achteraan te gaan spieken. (Niet doen!) De nieuwsgierigheid wordt constant aangewakkerd. De bijbelcitaten bij elke nieuwe dag verwijzen naar de vernietiging van Sodom en Gomorra.
Elk hoofdstuk begint met een nieuw kalenderblaadje en tussendoor zien we afbeeldingen van een lucifer (duidt een overgang in het verhaal aan) of van handen die een boek vasthouden (dat is het flashback verhaal van Vrijdags)

In principe is het niet nodig om de twee vorige verhalen te lezen, het kan als standalone, maar als je de ontwikkeling van de personages beter wilt kennen, zou ik dat toch maar doen.


Persoonlijke mening:

Alexander Olbrechts heeft zo’n vlotte en krachtige schrijfstijl, dat je helemaal mee het spannende en gruwelijke verhaal wordt ingezogen. Het is wel heel wreed deze keer. Hij schrijft zeer beeldend, met originele vergelijkingen, waardoor je alles voor je ogen ziet gebeuren en vult dit aan met realistische en sterke dialogen. De structuur is zo analytisch dat je hem niet kunt betrappen op iets wat niet zou kloppen. Dit is ongetwijfeld het beste boek uit de reeks. Het was weer genieten, jammer, dit boek was weer veel te snel uit. Wanneer wordt deze trilogie verfilmd?

Wat hebben we geleerd vandaag?

Freeballing (haha)
Groenten coaten
Noradrenaline
Dilatatieset
Alles over zwaveldioxidatie, zwaveltrioxidatie, de thermietbom, uitgelegd door de master chemie himself.

En chips die door het vet zijn opgezwollen zijn inderdaad het lekkerst!