7Days over 'Een heel bijzonder meisje'

Geschreven door Annemarie Terhell 

Dronken van geluk 
Hoe is het om op te groeien in een gesloten gemeenschap? In Een heel bijzonder meisje sleurt Anna van Praag je mee in het onstuimige leven van Alicia, die een dubbelleven leidt: thuis en bij Casa Nostra. De schrijfster bracht zelf een deel van haar jeugd in een sekte door en schrijft achterin: ‘Dit verhaal berust op een werkelijkheid die ik behoorlijk veel geweld heb aangedaan.’ 

Casa Nostra is geen sekte met dwingende regels, gekleurde gewaden of een eigen religie. Het is een groep succesvolle mensen die een losbandig bestaan heeft en zich laat leiden door Sofía, een charismatische Amerikaans-Italiaanse vrouw. Geld lijkt er in overvloed: er zijn lange zomers op een privé-eiland met uitbundige themafeesten, waarin iedereen losgaat als Romein of als gangster. Ook de rest van het jaar ontmoeten de leden elkaar, in eigen clubs in Amsterdam en New York.

Kleuren en emoties 
Alicia is elf als jaar ouders zich definitief bij Casa Nostra aansluiten. Ze kijkt haar ogen uit, aanbidt Sofía en is smoorverliefd op Luca, een van haar zoons. Alicia beschrijft die tijd in flarden van herinneringen, die sterk zijn gekleurd door emoties. Er is een gezamenlijk bad in zee, er zijn heftige sessies waarin de volwassenen hun privéleven opbiechten. ’s Avonds zijn er uitbundige feesten waar iedereen verkleed naartoe gaat en die eindigen in een orgie van dronken mensen. Alica geniet van alles met volle teugen en wordt er in versneld tempo volwassen.

Muziek 
Intussen brokkelt haar gezin steeds verder af. Alicia’s vader, voor wie alles draait om overgave, passie en lef, stort zich volledig in Casa Nostra. Haar onzekere moeder raakt zichzelf in het flamboyante gezelschap steeds verder kwijt. Alicia zelf leeft in een roes en is alsmaar dorstig naar meer. Ze stort zich in de jongerenclub, leeft voor de weekends. De muziek, die er altijd is bij Casa Nostra, maakt haar draaierig en dronken van geluk. Het is ‘muziek die iets van je af schraapt. Totdat het pijn doet en ik wil dat het ophoudt - en tegelijkertijd dat het opnieuw begint.’

Twijfels 
Een heel bijzonder meisje is geschreven achteraf, als een lange brief aan Sofía. Als buitenstaander is het makkelijk is om Sofía’s manipulatieve gedrag te veroordelen, maar Alicia doet dat niet. Ze heeft soms haar twijfels, zeker achteraf, als ze ziet hoeveel slachtoffers Sofía maakt. Toch blijft ze voor haar de vrouw die ze ademloos bewondert, bij wie de energie uit de vingers stroomt, die haar heeft ‘gezien’ als een heel bijzonder meisje. Zelfs nadat ze zelf zo bruut uit Sofía’s betoverde wereld wordt buitengesloten blijft Alicia mild. Haar heimwee overheerst. Dat intrigeert. Een heel bijzonder meisje is geen afrekening. Het is een mooi psychologisch portret van een extravert meisje dat opgroeit onder ongebruikelijke omstandigheden en daardoor wordt gevormd.