Gemixte gevoelens

*2.5
Ik heb best wel gemixte gevoelens voor dit boek. Deze mini-recensie ga ik daarom eigenlijk gewoon opdelen in dingen die ik goed vond en minder goed.

Laten we beginnen met dingen die ik minder vond:
- er gebeurt niet heel erg veel in dit boek. Het is dan ook niet het langste boek (210 pagina’s), maar soms voelde het een beetje saai? Heel jammer.
- het einde is heel vaag, wat in sommige gevallen goed kan zijn, maar hier had ik nog te veel vragen.
- toch wel echt heel voorspelbaar vond ik persoonlijk. Ik zag het einde al van ver aankomen en dat is natuurlijk niet erg, maar aangezien ik had gehoord dat bepaalde mensen weggeblazen werden, verwachtte ik wel iets meer.
- op het begin van dit boek frustreerde ik me een beetje aan hoe werd benadrukt dat Vic en Cato niet zoals andere meisjes waren, wat toch wel een pet peeve is voor mij.
- dit boek wordt in het genre thriller geplaatst, maar daar ben ik het absoluut niet mee akkoord. Dit is gewoon een contemporary en als ik zin heb om een thriller te lezen, is die verrassing niet zo fijn.

Maar om dan toch een beetje positief af te sluiten:
- het idee voor dit boek is echt goed! Manipulatie is een onderwerp dat niet vaak genoeg voorkomt en ik ben oprecht blij dat Astrid Boonstoppel zich eraan gewaagd heeft.
- ook is dat heel erg herkenbaar voor mij, als iemand die uit een gelijkaardige situatie komt. Het maakte me soms ook wel echt emotioneel.
- Astrid Boonstoppel heeft een van de beste schrijfstijlen die ik onder de Nederlands-schrijvende auteurs ben tegengekomen. Ze schrijft mooi en niet kinderachtig, wat ik bij veel auteurs wel merk. Ik zou zeker meer van haar lezen.
- de karakters in dit boek hebben wel duidelijk allemaal hun eigen stem en eigenheid, iets dat ik ook zeker apprecieer.
- minder met het boek te maken en meer met de auteur, maar Astrid Boonstoppel is gewoon zo een lief mens!

Dus ja, een boek met veel potentieel en een mooie schrijfstijl, maar gewoon net niet hét voor mij.

Liefs,
Alissa