Waar we allemaal een beetje op hopen

In Na Mattias lezen we over het kleine beetje positieve impact dat we hopen achter te laten na onze dood. Op subtiele wijze laat Zantingh enerzijds zien dat het daarom belangrijk is dat je ‘meer goed dan slecht doet’ (zoals ook blijkt uit het motto), anderzijds wordt zichtbaar hoe machteloos en inwisselbaar we eigenlijk zijn.

Zantingh geeft ons deze boodschap via een mozaïekvertelling vanuit acht perspectieven rondom de plotselinge dood van een leuke jongen uit een stedelijk gebied. We leren personages kennen in de wereld ‘na Mattias’ waarin zij betekenis zoeken in het leven. De een doet dat via filantropie, de ander door zich vast te houden aan regelmaat en structuur, weer een ander lijkt zich neer te leggen bij de zinloosheid van het bestaan door zich bijna kapot te drinken. De personages hebben Mattias niet allemaal persoonlijk gekend, maar zijn op de een of andere manier wel met hem verbonden, doordat ze elk ook een bijfiguur vormen in het leven van een van de anderen.

Na Mattias beschrijft wat we allemaal een beetje wensen voor na onze dood, namelijk dat mensen om je rouwen maar ook langzaam verder weten te gaan: een diep rouwende grote liefde, een beste vriend die zich verloren voelt, een moeder die zich overgeeft aan vrijwilligerswerk. Een vriend uit de online wereld die naar je begrafenis gaat, een onbekende helpende hand voor die beste vriend, een schuldige aan je dood die eigenlijk net zo onschuldig is als jij.
Zantingh hanteert een vloeiende schrijfstijl en weet het onderwerp –dat door veel mensen als zwaar kan worden bestempeld- licht te brengen. Een aanrader.