Zo dubbel als het boek zelf

Ik blijf na het lezen van dit boek met een dubbel gevoel achter. Aan de ene kant werpt de schrijfster een hele intrigerende situatie op: een duivel/man die Olivia betaalt om mee te gaan naar een hotelkamer zonder daadwerkelijk iets van haar te willen (zo lijkt). Wat volgt is absurdistisch, rauw en af en toe elegant en origineel omschreven. De schrijfster wisselt bovendien haar lopende tekst af met poëzie, wat het geheel dynamisch houdt. Alle teksten raken zowel emotioneel als maatschappelijk, en bijna elke gedachtengang is genuanceerd. Elke situatie is dubbel.

Zo ook dus het boek zelf. Want hoewel de taal raakt, is in het plot aan het einde nog zoveel open, niet aan elkaar geknoopt, en eigenlijk überhaupt niet onthuld, dat het een leeg gevoel achterlaat. De mooie taal maakt nooit een landing en blijft zweven.

Ik las dit boek als losstaande novelle - ik denk niet dat ik het eerste in de reeks ga lezen.