Niet helemaal wat ik verwacht had!

Amerika, 1975. In het dorpje Monta Clare, Missouri, wordt tiener Joseph 'Patch' Macauley ontvoerd. Saint Brown, zet alles op het spel om haar beste vriend te vinden.
Patch ligt alleen in een pikdonkere kamer totdat hij een hand in de zijne voelt. Ze heet Grace en in het donker is haar stem zijn redding. Als Patch ontsnapt, is er echter geen bewijs dat ze ooit heeft bestaan, dus begint hij een grootse zoektocht om haar te vinden.
Terwijl jaren decennia worden en hoop een obsessie, jaagt Patch's jeugdvriendin Saint op de man die de twee ontvoerde en daarmee de enige jongen van wie ze ooit heeft gehouden een doel in het leven gaf.

Toen ik de aankondiging van de leesclub van De kleuren van het donker zag was ik meteen enthousiast. De korte inhoud maakte me nieuwsgierig en ik had enorm veel zin om weer eens een fijne thriller te lezen.

De kleuren van het donker is een heerlijk dikke pil en ik begon dan ook enthousiast te lezen. Al gauw bleek dat de schrijfstijl van auteur Chris Whitaker me niet echt kon bekoren. Het verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Patch en Saint. Maar elke paar bladzijden wisselt het perspectief en daardoor vond ik het lastig om in het verhaal te komen. Het verhaal wordt tevens verteld vanuit het verleden en dat maakte het er ook niet beter op om me in te kunnen leven. De vele gebeurtenissen, goed uitgewerkte personages en de beeldende schrijfstijl zijn een pluspunt. Toch bleef heel lang het gevoel dat ik heel veel onsamenhangende tekst voor me had waar ik maar geen grip op kreeg.

Pas na 3/4 van het verhaal begon het me iets meer aan te spreken en werd de spanning zo opgebouwd dat ik nieuwsgierig werd naar het slot. Het slot was verrassend en zeker van het laatste deel van het boek heb ik dan gelukkig kunnen genieten.

Aan de hand van de korte flaptekst hebben mijn verwachtingen vermoedelijk te hoog gelegen. Want De kleuren van het donker is helaas geen thriller, je kan het misschien beter scharen onder de romans, alhoewel ook dat de lading niet helemaal dekt.

Voor wie houdt van een roman waarin de tijd wordt genomen om het verhaal op te bouwen en waar vooral in het laatste deel de spanning wordt opgebouwd is De kleuren van het donker zeker een aanrader. Maar ben je meer de lezer voor vaart en gekluisterd zijn aan de bladzijdes kun je beter een ander keus maken.