Een huis in Engeland

Ik heb niet veel met het uitgangspunt van dit boek: het probleem van slapeloosheid te lijf gaan met het het stap voor stap rondgaan in een vertrouwde ruimte, in dit geval 34 Pensford Avenue in Londen. Dit adres wordt zo vaak nadrukkelijk herhaald dat de ongeinspireerdheid van deze onderneming pijnlijk wordt. Uiteraard zit hier wel een boeiend verhaal achter van het leven van zijn grootouders voor en tijdens WOII maar gaandeweg begon me de figuur van grootvader, die Oa genoemd wenst te worden (!), op te vallen. Zo lief, aardig en menselijk grootmoeder Roosje wordt getekend, zo rigide, tiranniek en egoïstisch komt Oa uit de verf. Deze man heeft uiterst vernuftig zijn eigen universum geschapen waarin hij heer en meester is en iedereen zijn wetten dient te volgen. Wat een hork. Ook de rol die de man heeft gespeeld in de familiegeschiedenis is ontluisterend. Zeer groot is mijn verbazing als Maarten en zijn broer aan het slot een bankje laten plaatsen in Kew Gardens als een eerbetoon aan beide grootouders. Is de loyaliteit die kinderen voelen ten aanzien van de naaste familie zo sterk dat ze blind maakt voor het onderscheid tussen respect op grond van liefde en waardering en respect dat opgelegd wordt?
Zijn vader waarschuwde hem van deze geschiedenis af te blijven. Hij had mijn inziens beter naar hem geluisterd.