Volwassen worden? Waartoe?

Het einde maakte veel goed en ik had vier sterren kunnen geven maar het heeft me te veel irritaties gekost om zo ver te komen.
Het is een ik-verhaal maar deze ik maakt deel uit van een wij en aarzelt ook niet om de lezer in het verhaal te betrekken ("Ik weet niet in welk huis jij hebt gezeten?"). Dit is iets wat mij persoonlijk irriteert.
De toevoeging van een initiaal met punt aan de voornamen van de kinderen. Waarom? Ze hebben geen ouders, dus ook geen achternaam. Is het een categorie aanduiding of een dossiernummer? Sinds Joseph K. moet een schrijver heel goede redenen hebben om hier gebruik van te maken.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van herinneringen aan belangrijke momenten. Dit verhaal wordt telkens onderbroken om terug te gaan naar wat eraan vooraf ging. Niet één keer, niet vijf keer maar iedere keer. Het doet sterk denken aan de korte tijd dat ik zelf dagboek schreef op mijn zeventiende. Alles moet uitgelegd worden. Yes, but, no but. Op den duur heeft dat voor mij een heel gekunsteld en geconstrueerd effect.
En dan iets wat niet zozeer irritant als wel verbazingwekkend is: de kinderen zijn zóóó braaf. Zó onder de indruk van hun toekomstige opdracht (mogen niet roken of drinken of drugs gebruiken)? Gezien hun leeftijd zou je meer verwachten dan vrije seks.
Misschien is dit boek niet voor mij bedoeld. Als ik het op mijn twintigste had gelezen had ik het vijf sterren en drie uitroeptekens gegeven en twee maanden over niks anders gesproken. Want uiteindelijk is het toch een heel boeiend thema met diverse weerhaken die blijven hangen in mijn hersenpan maar van literaire fictie verwacht ik meer.
Achteraf gezien herinnerde ik me van The remains of the day de autotochtjes die de butler maakt door Engelands dreven. De liefde voor het landschap met zijn details. Dat thema komt hier terug en dat beviel me heel goed.