Een ijzersterk boek dat naar adem doet happen

Hoewel ik me zo min mogelijk wil laten leiden door bewieroking of vernietigende recensies (een menselijke grijszone lijkt amper te bestaan bij recensenten), waren mijn verwachtingen voor Oorlog en Terpentijn al bij aanvang hoog gespannen. Wie een boek schrijft en het opdraagt aan zijn vader, die heeft vanaf pagina 1 mijn volle aandacht.
Oorlog en Terpentijn leest 300 pagina’s lang als een zintuiglijke trip doorheen een oorlogs-, familie- en liefdesgeschiedenis. De verstikkende zure moddergeur knijpt je de strot toe, waar enkele pagina’s verder de geur van olie en verf zich in je lijf nestelt. In je kop davert het van de bombardementen en zindert even later de echo van de slappe lach na. Het fragiele dagboekpapier voel je tussen je vingers, de zachte penseelstreken doen je kippenvel krijgen. Hoe een kind als misleidend kanonnenvlees in de vuurlinie wordt geduwd… het is een passage die onomwonden doet huiveren en blijft huiveren.
Hertmans blijft ver weg van een blindelingse heroïek van WOI, zoals je tijdens dit herdenkingsjaar al te vaak zal tegenkomen. Hij blijft voortdurend oog hebben voor het menselijke (schrikschijtende soldaten) en dagdagelijkse (lieflijke landschappen op zonnige augustusdagen).
Tegelijk is Oorlog en Terpentijn zoveel rijker dan enkel een oorlogsrelaas van op de eerste rij. Minstens zo zeer als de oorlogsgruwel is het dat tragische liefdesverhaal dat ontroert. Tedere verliefdheid en dramatische amoureuze kronkels, ik geef toe: I’m a sucker for that :)
Een ijzersterk boek dat naar adem doet happen.