De menselijke imperfectie op zijn mooist

“Het vereist enorme wilskracht, mazzel en vakkundigheid om eerste te worden. Maar er is een reusachtig hart voor nodig om nummer twee te zijn.” Amper 23 jaar was Johan Harstad toen hij het adembenemende Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? schreef. Een boek dat je meteen bij de kraag grijpt en niet meer loslaat. Ook lang nadat je het boek uitlas, blijven Mattias, Ennen, Havstein … je aan de ribben plakken. Je mist hen, wanneer hun stemmen verstillen in je hoofd. Zelden vielen taal en ritme van een boek zo samen met het gevoel dat het hoofdpersonage erin kwijt wil. Buzz Aldrin baadt in lange naar adem happende zinnen die tussen de zenuwbanen porren. Alsof weerbarstig onzichtbare Mattias na jaren stilzwijgen als een operazanger de micro grijpt en gulzig de aria van zijn leven zingt. Omgeven door het ultieme desolate decor van de Faroër-eilanden. Tien jaar later volgde Harstads magnum opus Max, Mischa en het Tet-offensief (waarmee hij eind vorig jaar de Europese Literatuurprijs in de wacht sleepte). Een overrompelend boek vol zinnen zo mooi dat ze pijn doen. Vol personages die zich recht naar je hart boren, en die je ook soms een shot onder hun kont wil verkopen. “Ik houd ervan mijn personages verliefd te laten worden op niet-perfecte figuren. Het moeten echte mensen zijn, met hun zwakheden en tekortkomingen.” Maar de menselijke imperfectie is op zijn mooist wanneer ze door zijn pen gevat wordt.