Het is lang geleden dat ik zo veel moeite moest doen om goed in het verhaal van een boek te komen. En zo veel moeite ook om het uit te lezen. Antiquair Artur Aiguader wordt vermoord en zijn adoptiezoon, schrijver Enrique Alonso, gaat op eigen houtje aan de slag om de moordenaar te vinden. Alles draait hierbij om een geheimzinnig, antiek manuscript. Het begin van De antiquair verloopt stroef en traag met veel lange, ingewikkelde zinnen en een overdaad aan details. Langzame beschrijvingen en trage reacties. Het past wel bij de Spaanse mentaliteit, dus wellicht heeft het daar ook mee te maken. Voor mij past het niet goed bij een thriller, daar moet je doorheen glijden. Waar het Dan Brown wel regelmatig lukt om een geslaagde combinatie van historie en spanning te maken, is het Sánchez wat mij betreft niet geheel gelukt. Een historische roman over Barcelona lijkt mij op zich zeer boeiend, de stad heeft genoeg te melden. Maar in dit boek gaan al die feiten ten koste van de spanningsboog. Er is veel aandacht besteed aan de details rondom de stad en de historie, waardoor het verhaal rondom de moord wat naar de achtergrond verdwenen is, lijkt het. De ontknoping zie je al van verre aankomen, het duurt alleen wel heel lang voor je er bent. Toch is het geen echt slecht boek. De plot is leuk bedacht, de setting is prachtig. Sánchez kan goed schrijven, maar voor een thriller is het té mooi en hij is niet consequent. Het leest vaak niet vlot door, om dan plotseling wel vaart te krijgen die vervolgens net zo snel weer verdwijnt. Sommige karakters zijn mooi en geloofwaardig, andere wat minder en hun onderlinge relaties zijn levensecht. De losse ingrediënten zijn er wel, maar het totaalplaatje klopt niet. Er is een volgend boek van zijn hand. Misschien is die beter? Ik wil het er wel op wagen.