Leuk bundelconcept karig uitgewerkt

In De eilanden probeert bestsellerauteur Suzanne Vermeer haar lezers voor de tweede maal te interesseren voor korte verhalen. Iets dat niet veel thrillerauteurs van naam graag doen. Korte verhalen liggen doorgaans slecht in markt en het schrijven ervan is een vak apart. Deze bundel is niettemin voortvarender aangepakt dan de vorige, De bestemming, met meer verhalen. Ook is er een schrijfwedstrijd geweest waarvan het winnende verhaal inderdaad in de bundel staat. Niks dan lof dus voor het initiatief, al valt het resultaat helaas tegen. Het is maar een dun boekje geworden met matige verhalen. En dan wordt er ook nog nonchalant omgegaan met de zelfgekozen thema’s: eilanden, vrouwen en geheimen.

Suzanne Vermeer was het uiterst geheime pseudoniem van auteur Paul Goeken, die in 2011 overleed. Hij schreef uitsluitend thrillers die zich afspeelden op vakantieparadijzen. Na zijn overlijden wist Uitgeverij AW Bruna het publiceren van gelijksoortige boeken onder de naam Suzanne Vermeer voort te zetten. Wie deze nu schrijft, is evengoed onbekend. Inmiddels zijn er echter al dertig titels verschenen, waarvan alleen de eerste tien voor rekening van Goeken komen. In De eilanden staan zes thrillerverhalen van de auteur plus ‘De man met het muntje’ – het winnende verhaal van Arno Verheij uit de schrijfwedstrijd.

‘Zeven eilanden, zeven vrouwen, zeven geheimen’, zo luidt het motto op de kaft van De eilanden. Dat klinkt alsof er een leuk concept achter deze bundel zit, maar daar valt het nodige op af te dingen. De zeven verschillende eilanden die in de verhalen voorkomen, zijn om te beginnen slechts decor. Nergens spelen ze een significante rol in het verhaal. De gebeurtenissen zouden net zo goed ergens anders kunnen plaatsvinden, vaak zelfs gewoon op het vasteland. Dat is alleen bij het vijfde verhaal, ‘Zomerfruit’ niet het geval – al is het naamloze, Nederlandse eilandje dat hierin een rol speelt wel een vreemde eend in de bijt. Ondertussen wordt in drie andere verhalen de couleur locale van een meer exotisch eiland maar zo mondjesmaat beschreven dat het zelfs als decor niet veel voorstelt.

Afgezien daarvan is ook het idee van ‘zeven vrouwen, zeven geheimen’ niet consequent doorgevoerd. Het tweede verhaal, ‘Moord op het cruiseschip’, heeft bijvoorbeeld een mannelijke speurder in de hoofdrol en is meer een op Agatha Christie geïnspireerde detective dan een typische Suzanne Vermeer-thriller over een jonge vrouw met een belastend geheim. In drie andere verhalen heeft de heldin helemaal geen geheim en draait de ontknoping er meer om dat mensen soms niet zijn wie ze lijken. Daar komt bij dat het eerste en het zesde verhaal, ‘Enkele reis’ en ‘De huwelijksreis’, erg doorsnee zijn qua onderwerp.

Toch zou dat allemaal zo belangrijk niet zijn als de verhalen maar leuk of spannend waren om te lezen. Als ze maar sterke en verrassende ontknopingen hadden, waar mooi naartoe was gewerkt binnen een gedegen plotontwikkeling. Maar jammer genoeg stelt de bundel ook op dit punt teleur. Feitelijk komen alle plots wat gekunsteld en ongeloofwaardig over, bijvoorbeeld omdat personages merkwaardig dom of naïef gedrag vertonen, daders een zwak motief hebben, gebeurtenissen onrealistische wendingen nemen of zaken zomaar uit de lucht komen vallen tijdens de ontknoping. Zelfs wedstrijdwinnaar ‘De man met het muntje', verder niet de minste bijdrage, krijgt geen waarschijnlijkheidsprijs.

Dat verhalenbundels bij het grote publiek minder populair zijn komt ook omdat veel mensen niet weten wat er mogelijk is met kortverhalen. Hoe verrassend ze óók kunnen zijn. Een bijzonder populaire auteur als Suzanne Vermeer heeft de kans daar verandering in te brengen en lezers te winnen voor het korte verhaal. Een bundel als De eilanden zal immers veel vaker worden verkocht dan andere bundels. Met de karige invulling die hier het geval is, gaat dat echter niet lukken. Toch valt het te hopen dat auteur en uitgeverij het er niet bij laten en in toekomst betere pogingen zullen wagen. Met een goed bundelidee als dit is zoveel meer mogelijk.