Verstoppen is geen oplossing

Let op: onderstaande recensie bevat spoilers van het vorige deel, Stillhouse Lake.  

Gwen Proctor is terug. Drie maanden nadat de Nederlandstalige lezer kennis maakte met haar sinistere lot in Stillhouse Lake, ontmoeten we haar opnieuw in Killman Creek. De verwoede strijd met haar moordlustige echtgenoot Melvin Royal en zijn hulpjes gaat door. Auteur Rachel Caine pakt de draad op waar ze die in het vorige boek liet liggen. Nieuw is wel dat Gwen niet langer kiest voor de verdediging, maar overgaat tot de aanval, want ‘verstoppen is geen oplossing’. Een interessante keuze, maar zowel personages als schrijfster gaan daar ver in. Daardoor zijn spanning en emotionele intensiteit weer verzekerd, maar staat de geloofwaardigheid soms wat onder druk.  

De Amerikaanse Rachel Caine is in Nederland alleen bekend van Stillhouse Lake, maar ze schreef onder verschillende namen al meer dan vijftig romans in diverse genres. De ‘Stillhouse Lake’-serie, zoals hij officieel wordt aangeduid, bestaat in eigen taal nu uit drie delen met het vierde in aantocht. De eerste twee delen vormen hierbinnen een soort van twee-eenheid en Killman Creek is dan ook opnieuw vertaald door Peter de Rijk. De vertaling van het derde deel, Wolfhunter River, staat aangekondigd voor februari 2020.  

De veiligheid voor het gezin lijkt verder weg dan ooit. Een nieuw leven op de vlucht zien ze geen van allen zitten. Waar Lanny en Connor in de verdediging willen, besluiten Gwen en Sam het initiatief te nemen en op jacht te gaan. De kinderen blijven achter. Gwen en Sam maken een vliegende start met hun zoektocht, wanneer ze al snel een aantal onverwachte feiten ontdekken. Iets dat ze mede te danken hebben aan FBI-agent Mike Lustig, een oude legermaat van Sam die hen helpt. Maar dan gebeuren er onvoorstelbare dingen die Gwen ondermijnen, de onderlinge verhoudingen op scherp zetten en het uiterste vragen van alle betrokkenen.  

Hoewel Gwen op afstand de belangrijkste ik-figuur van het verhaal blijft, lezen we in dit boek vaker vanuit de gezichtspunten van anderen, zoals Lanny, Sam en Connor. Dat is een verfrissende afwisseling en bovendien leer je de personages daarmee in dit tweede deel beter kennen en begrijpen. Rachel Caine is en blijft een grootmeester op het gebied van levensecht overkomende personages en hun perspectieven.  

Jammer is echter dat ze daar in dit boek teveel op leunt. De plotlijn die zich rondom Absalom ontwikkelt is erg interessant en als lezer raak je benieuwd wat daar nog meer achter vandaan gaat komen. Nog voor de helft maakt het verhaal echter een draai, waarna de focus verschuift naar de gevoelens en gedachten van de belangrijkste personages. Dat leidt regelmatig tot heftig emotioneel vuurwerk, waardoor grote delen van het boek zich meer laten lezen als een roman dan een thriller. In de smerige strijd met de tegenstander leggen rationele en tactische overwegingen het ook constant af tegen deze gevoelsuitbarstingen, met als gevolg dat de spanning het net wat vaak moet hebben van domme, impulsieve acties van de hoofdpersonen.  

Als lezer vraag je jezelf dan in toenemende mate af of mensen echt zouden reageren zoals hier gebeurt. Dat blijkt echter lastig te beantwoorden. Tenslotte maken deze mensen hoogst ongebruikelijke dingen mee en hun gedrag komt nooit uit de lucht vallen. Caine werkt daar wel degelijk zorgvuldig naartoe binnen de ontwikkeling die de personages doormaken, en vroeg of laat komen ze ook weer tot inzicht. Toch volwaardige round characters dus.  

Uiteindelijk komen de verschillende plotlijnen mooi samen in een gewelddadige, maar strakke finale. Waren de gebeurtenissen rondom Absalom en Melvin intelligenter uitgewerkt, had dit boek meer diepgang en verrassing kunnen bieden. Nu blijft er een meer conventioneel gevecht tussen psychopaten en helden over. Maar wel weer een goed geschreven gevecht, waarvan je absoluut wilt weten hoe het afloopt.