Psychologische roman met thrillerontknoping

Wie is Maud Dixon? zo vraagt de Amerikaanse schrijfster Alexandra Andrews zich af in de titel van haar debuut. Het blijkt een gelaagde vraag te zijn, daar het onderwerp identiteit op verschillende niveaus aan bod komt. Welke genre-identiteit het boek zelf heeft, blijkt eveneens de vraag. Is het een echte thriller of toch meer een roman waar misdaad in voorkomt? Een beetje van beiden, zo luidt het beste antwoord. Tot ongeveer tweederde deel leest het boek als een psychologische roman, maar dan slaat het verhaal toch nog om in een onverholen thriller vol met de onverwachte gebeurtenissen, hachelijke momenten en harde confrontaties die daarbij horen.

Wie is Alexandra Andrews? De auteur is een geboren en getogen New Yorkse, die als journalist, redacteur en copywriter heeft gewerkt. Omdat haar droom een boek te schrijven niet goed van de grond kwam, trok ze anderhalf jaar naar Parijs om het daar te proberen. En met succes. Wie is Maud Dixon? kwam af, werd gepubliceerd, gaat momenteel de wereld over en zal waarschijnlijk worden verfilmd. De vlot lopende Nederlandse vertaling is te danken aan Hien Montijn.

Hoofdpersoon en ik-figuur is Florence Darrow. Ze is 26 en redactieassistente bij een uitgeverij in New York. Twee jaar eerder is ze vanuit een gat in Florida naar de metropool getrokken om daar gepubliceerd auteur te worden, maar helaas lukt dat niet best. Dan krijgt ze echter het aanbod de assistent te worden van een geheimzinnige bestsellerauteur, die alleen bekend is onder het pseudoniem Maud Dixon. En zo komt ze in het leven van Helen Wilcox, een charismatische, zelfverzekerde vrouw van 32 die alles is wat de onhandige Florence ook wil zijn. Alle reden dus om te proberen net als Helen te worden.

Enige maanden later gaan de dames samen op werkreis naar Marokko. Na een ongeluk met een te water geraakte auto wordt Florence echter wakker in een Marokkaans ziekenhuis waar het personeel meent dat zij Helen is. Niemand schijnt te weten dat er nog iemand in de auto zat. Dan grijpt Florence haar kans om zowel Helen Wilcox als Maud Dixon te worden. Dat blijkt echter veel meer complicaties te geven dan ze had voorzien. Zoveel zelfs dat haar leven erdoor in gevaar komt, terwijl de autoriteiten het ook op haar voorzien hebben.

De romanachtige aanloop naar het spannende gedeelte duurt dus vrij lang, maar daar heeft Andrews goede redenen voor. Haar hoofdpersoon glijdt moreel gezien steeds verder af en dat proces kan ze nu psychisch geloofwaardig neerzetten. Ondertussen is de worsteling van Florence met haar provinciaalse identiteit op tal van momenten invoelbaar en zijn haar motieven om identiteitsdiefstal te plegen volkomen duidelijk. Verder vormen de spannende verwikkelingen rondom een persoonsverwisseling een mooie opmaat tot het uitdiepen van het thema identiteit, waardoor de auteur echt alles uit het concept haalt.

Jammer genoeg is Florence soms ook hinderlijk naïef en heeft ze een neiging tot het doen van volstrekt ongegronde aannames. Daardoor wordt het verhaal soms te veel voortgedreven door onnadenkendheid in plaats van persoonlijkheid. Gelukkig blijft het bij incidenten en valt het de auteur gemakkelijk te vergeven. Tenslotte brengt ze ons ook spitse dialogen en een levendige beschrijving van de onderlinge relatie tussen de twee vrouwen. Ze weet de locaties New York en Marokko met veel kleur, geur en smaak te schilderen en valt op door sterke metaforen.

'Haar zelfbeeld gleed met hetzelfde gemak van haar af als een jas van een rugleuning.'

Een punt is natuurlijk wel dat er lange tijd maar weinig lijkt te gebeuren. In het romangedeelte worden echter meer plotlijntjes uitgezet dan het lijkt en daar komen wel degelijk een paar verrassende en goed geplande verhaalwendingen uit voort. Die zetten de verhoudingen alsnog op scherp zetten en doen de spanning snel oplopen. Dus wie Maud Dixon ook is, velen zullen haar verhaal met plezier lezen en actrices zullen in de rij staan om een van haar tweeën te mogen spelen.