Getrouwe hervertelling, maar mist de geloofwaardigheid in de personages

Op de cover van De geest van Versailles prijkt een viool dat een directe link is naar de vrouwelijke hoofdpersoon Catalina. Zij is de getalenteerde dochter van een vioolbouwer en speelt op straat om wat extra geld te verdienen. Haar tegenspeler is Noâm, de geadopteerde zoon van arts Claude Chardin. Sinds zijn vroegste jeugd is Noâm ernstig verminkt in zijn gezicht waardoor hij zich regelmatig verbergt achter een magisch opgeroepen sluier. Maar Noâm heeft nog een andere vaardigheid, eentje waardoor Chardin er groot belang bij heeft om Noâm dicht bij zich te willen houden. Wanneer de wegen van Noâm en Catalina elkaar kruisen wordt er iets in gang gezet wat de levens van alle betrokkenen voor altijd zal veranderen.

|'Ze had de loyale dienaar doen twijfelen aan de intenties van zijn meester.’

De geest van Versailles is een verhaal dat gemakkelijk leest door de fijne schrijfstijl van de auteur. Uit elke zin blijkt de liefde voor Parijs en muziek, waardoor er veel sfeer wordt gecreëerd. Vanuit de derde persoon, in wisselend perspectief wordt door Arents het originele verhaal herverteld. Moeiteloos neemt ze haar lezers mee naar het Frankrijk van de 17e eeuw, de straten van Parijs en het hof van de Zonnekoning in Versailles. Toch blijft het verhaal enigszins vlak door de wat eendimensionale uitwerking van de hoofdpersonen. Catalina is mooi, heeft een goed hart, maar is ontzettend naïef. Noâm ontdekt moeilijke en confronterende waarheden over zijn afkomst, maar blijft zich gedwee elke keer terugbrengen naar zijn 'meester'. Alle andere mannen in het verhaal vallen vrijwel onmiddellijk voor de schoonheid van Catalina en worden geleid door lust. Er zit zoveel onderdrukking, misleiding en geweld van en tegen Catalina in dit verhaal, dat het wat te veel van het goede wordt. Ook de snelheid waarmee Catalina haar romantische aandacht verlegt van de ene naar de andere man voelt niet helemaal geloofwaardig.

Na een rustige start en introductie van de personages begint het verhaal zichzelf op een bepaald moment voorbij te lopen. Gedrag van de personages voelt bij vlagen onlogisch omdat de gebeurtenissen zo snel gaan. De romantiek blijft daardoor te oppervlakkig en ook de obsessie voor Catalina voelt uit de lucht gegrepen. De finale is een snelle opeenstapeling van gebeurtenissen waardoor alles chaotisch aanvoelt, maar tegelijkertijd ook wel weer spannend en duister is.

De geest van Versailles is een hervertelling geworden dat redelijk trouw is gebleven aan het origineel, goed geschreven met een eigen twist en feel, maar dat door de snelheid van gebeurtenissen wat inboet aan geloofwaardigheid.