literatuur, sprookje, stationsromannetje?

Het boek leest als een trein en had mij van in het begin mee. Zalige, poëtische zinnen. En toch had ik er het moeilijk mee. Het hoogdravende, de enige echte liefde, de vriendschappen voor het leven. Het had voor mij iets onecht waardoor ik moeilijk in de personages kon geloven. Een sprookje, met z'n momenten een stationsromannetje. Ik begreep de bedoeling hiervan niet echt, had het gevoel dat de schrijver beter kan, dat het boek beter gediend was met realistisch, uitgewerkte personages met diepgang. En het einde dat wel erg veel weghad van "ze leefden nog lang en gelukkig", gaf de dood steek. Dit boek liet me erg verward en met een onaf gevoel achter.