Feeëriek verhaal over een meisje dat haar lot in eigen hand neemt

De Britse kinderboekenauteur Lucy Strange heeft met haar nieuwste boek De geest en het meisje inmiddels haar derde titel afgeleverd. Haar invoelende en poëtische schrijfstijl leverden haar eerder al een Vlag en Wimpel op voor haar debuut Het geheim van het Nachtegaalbos. Ook voor De geest en het meisje nam vaste vertaler Aleid van Eekelen-Benders de Nederlandse bewerking op zich.

De twaalfjarige lady Agatha krijgt na de dood van haar vader te horen dat deze graaf van Gosswater en zijn al overleden vrouw niet haar echte ouders waren. Haar neef ziet dan ook kans zich van Agatha te ontdoen zonder al te veel problemen. Hij laat haar ware vader opdraven en Agatha wordt gesommeerd met hem te vertrekken naar een kleine boerderij aan de andere kant van het meer. Ze weet zeker dat er een fout moet zijn gemaakt en doet haar uiterste best het testament van de graaf van Gosswater in handen te krijgen, evenals het haar toebehorende deel van de erfenis.

Waar Strange in haar eerdere boeken veel gebruik maakte van beeldende taal en sprekende vergelijkingen, kan ze daar in Het meisje en de geest veel minder op betrapt worden. Een gemis, want het is een van de redenen waarom van haar kinderboeken zo te genieten is. Daarentegen doet ze wel iets met haar hoofdpersonage dat we niet eerder van Strange hebben gezien: Agatha heeft een aantal nare trekjes. Ze is verwend, voelt zich beter dan anderen en pleegt diefstal met het gemak van iemand die het gewend is altijd alles aangereikt te krijgen.

Daarmee geeft Strange haar hoofdpersonage een extra laag en is het vooral zichzelf waarmee Agatha worstelt, en niet zozeer de omstandigheden waarin ze zich bevindt. De nevenpersonages krijgen minder ruimte, maar worden op Stranges bekende manier met precieze, maar minimale stroken geschetst. Het is precies voldoende om hen tot leven te laten komen zonder te verzanden in onnodige opsmuk, en het verhaal te laten vloeien. Alleen Clarence is als personage te karikaturaal om goed in dit verhaal te passen en met hem lijkt Strange plotseling haar balans kwijt te zijn.

Het bovennatuurlijke aspect in De geest en het meisje blijft licht, hoewel het doorheen het volledige verhaal wordt verweven. Het voedt het mysterie rondom Agatha’s afkomst, wat weer te maken heeft met de ontwikkeling die het meisje doormaakt. Zo weet Strange haar verhaalelementen moeiteloos te verbinden en onderling te versterken. Niets staat los van elkaar. Ook is er een flinke dosis spanning en actie te vinden, die op prettig tempo afgewisseld worden met rustigere momenten.

Kinderen die dit boek oppakken, zullen getrakteerd worden op een heerlijk verhaal met een goed uitgewerkt mysterie en een hoofdpersonage waar ze van kunnen leren. Wel is De geest en het meisje meer gericht op Stranges daadwerkelijke 10 tot 12-jarige publiek dan haar eerdere boeken en zal de volwassen lezer wat minder aan zijn of haar trekken komen wat betreft complexiteit. Toch overtuigt Strange opnieuw met een feeëriek verhaal over een meisje dat haar lot in eigen hand neemt.