In de filmwereld kennen we het treurige sequel-effect. Het zogenaamde "deel 2" is een flauwe afspiegeling van het origineel, soms zelfs een goedkope remake; louter om te cashen. In de wereld van het gedrukte woord is het soms niet anders.
Een beginnend auteur poept er na een lovende eerste titel snel een tweede uit. Dit gebeurt kennelijk onder druk van de uitgever, zijn geldverslindende partner, de torenhoge hypotheek of als gevolg van het idee dat de auteur denkt écht goed te kunnen schrijven.
De geur van sterfelijkheid was een zeer aangename en ontwapenende thriller. Simon Beckett komt nu met Het laatste zwijgen en het eerdergenoemde sequel-effect ligt er dik bovenop.
Een lijk, een afgezonderde gemeenschap, tig personages en nu maar raden wie wat gedaan heeft. Het verhaal komt erg geforceerd over, is truttig geschreven en door de clichés weinig boeiend.
Simon says: volgende keer beter.