Te mager

In de Week van het Vergeten Boek las ik ‘De toegift’. Deze week was een mooie aanleiding om dit boek eens uit de kast te halen, waar het niet in het oog sprong en niet gelezen dreigde te worden. Sinds mijn tienerjaren wilde ik al iets van Carry Slee wilde lezen, maar als tiener voelde ik me te oud voor haar jeugdboeken. Als volwassene vroeg ik me lange tijd af of haar boeken voor volwassenen niet te veel op kinderboeken zouden lijken. Dat was een belangrijke reden waarom ik zo lang wachtte met het lezen van dit boek en waardoor het bijna vergeten raakte.

Mijn voorgevoel is grotendeels uitgekomen. Slee maakt gebruik van eenvoudige woorden en zinnen om haar (autobiografische) verhaal te vertellen. Het eenvoudige taalgebruik zorgde dat het boek snel en prettig leesbaar is. Het is jammer dat de emoties benoemd worden, maar niet echt beschreven of uitgewerkt. Daardoor miste ik een heel stuk beleving.

Ook de manier van vertellen heeft een eenvoudige, lineaire structuur; de gebeurtenissen worden verteld in de volgorde waarin ze plaatsvinden. Er wordt weinig terug of vooruit geblikt. Daardoor had het verhaal voor mij een te hoog ‘en toen, en toen’-gehalte. Het voelt dan ook als een levensbeschrijving, maar ik had liever gezien dat er wat meer linken werden gelegd, bijvoorbeeld tussen deel Eén en deel Twee van het boek. Nu leek het te gaan om twee aparte delen, waarvan ook twee afzonderlijke boeken gemaakt hadden kunnen worden. Zo gaat deel Eén over het leven van de (naamloze) hoofdpersoon met Arnoud, maar in deel twee heeft Arnoud niet meer dan een kleine bijrol en ook het leven met hem komt eigenlijk niet meer terug. Je ziet wel de ontwikkeling van de hoofdpersoon, maar wat mij betreft had deel Twee van het boek volstaan, met af en toe een terugblik naar het verleden.

Het interessantste deel vond ik de keuze van de hoofdpersoon om schrijfster de worden en de aanloop naar de publicatie van haar eerste boek toe. Ik had daar graag meer over gelezen. Ik had ook graag meer koppeling gezien tussen het gedrag van de hoofdpersoon in het vertelheden en het leven met haar ouders in het verleden. Natuurlijk gaan de vorige twee boeken (‘Moederkruid’ en ‘Dochter van Eva’) over de jeugd van de hoofdpersoon, maar ik had ook in dit boek meer van de ouders uit het verleden willen weten dan over de ouders in het nu.

In de relatie met haar uitgeefster, zie je duidelijk waar het gedrag van de hoofdpersoon vandaan komt. Ze blijft zich naar mijn smaak echter te lang afvragen wat er nu aan de hand is en daar begon ik me aan te ergeren. Het verhaal geeft wel genoeg spanning om door te lezen, maar ook het eind vond ik te mager. De stap die de hoofdpersoon neemt, zag je al lang aankomen. Het was alleen de vraag wanneer ze ertoe zou overgaan.

Het boek leest dus makkelijk weg en ik wilde weten wat er verder ging komen. De thema’s zijn interessant, maar voor mij worden ze niet op een bevredigende manier uitgewerkt. Ik denk dat het een prima boek is, maar qua schrijfstijl ik heb toch een andere smaak.