Bizar slecht geschreven, bol van clichés

Ik denk dat ik nooit eerder een boek las dat aan elkaar hangt van de (slechte) clichés, domme woordspelingen, niet grappige grapjes en hoofdpersonage dat zo onlogisch denkt en wispelturig is dat het bijna grappig is. Ik heb het toch uitgelezen, omdat ik het verhaal zelf wel aardig vond. Niet geweldig, maar het boeide genoeg om door te lezen en te ontdekken hoe het zat. Ik heb in het verleden wel vaker boeken van Suzanne Vermeer gelezen, maar ik denk dat dit boek geschreven is door het nieuwe pseudoniem. Ik dacht wel eens gelezen te hebben dat Suzanne Vermeer eigenlijk een man was, die onder pseudoniem schreef, en dat hij inmiddels is overleden. Maar dat de naam Suzanne Vermeer (waarschijnlijk omdat het toch goed verkoopt) doorgaat onder een andere schrijver of schrijfster. Ik vermoed (weet niet zeker, ik ga het eens Googelen), dat dit boek geschreven is door een ander. De 'nieuwe' dus. De schrijfstijl is knulliger dan wat ik gewend was bij Suzanne Vermeer, het einde van dit boek is irritant voorspelbaar (nou ja, het aller aller einde, de laatste zin, vond ik dan wel weer leuk bedacht) en ik heb er weinig plezier aan beleefd. Ik was net op wintersport geweest en vond het daarom leuk om een boek over sneeuw en skiën te lezen. Had ik dit boek op een ander moment in het jaar gelezen denk ik niet dat ik het had uitgelezen. Jammer. Ik ga geen boeken meer lezen van deze schrijfster (of schrijver?).