Al moet ik sterven om gezien te worden

Wat ze schrijft, raakt mij. Als de schrijfster de hoofdpersoon laat zeggen dat ze nog niet geboren wilde worden, omdat ze simpelweg nog niet verbannen wilde worden, krijg ik kippenvel. Hoe zou het zijn om uiteindelijk niet meer bang te hoeven zijn en het gevoel te hebben op de juiste plek te zijn? De hoofdpersoon wil een groot gebaar maken, maar haar vader laat haar niet gaan. De ik voelt zich verplicht om zich overal voor te rechtvaardigen. Alsof ze gezondigd heeft. Alsof ze schuldig was, door vrouw te zijn en haar te hebben. Wat moet ze doen om zichzelf zichtbaar te maken?

In het boek zegt de ik dat er in het Perzisch geen mannelijk of vrouwelijk bestaat. "Alsof de mannelijke woorden de vrouwelijke woorden hebben verdoofd met een watje ether. We zeggen niet 'hij houdt van' of 'zij houdt van'. We zeggen simpelweg 'houdt van'. Een uniseks geslacht. Of eerder aseksueel. Het mannelijk neutraliseert, annuleert en doodt het vrouwelijk (p.117)." Ik vond dit zo mooi gevonden. Dat je zelfs het gevoel hebt dat je in de taal niet mag bestaan. De ik zegt: "Ik haat de woorden die ons uitwissen. Ik haat de wereld in het mannelijk. Als vrouwen de macht hadden over taal, zouden ze dan gelukkiger zijn (p.118-119)?" De schrijfster heeft een poëtische manier om uit te leggen hoe het voelt om geen stem te hebben en dat vind ik knap.

Wat mij nog het meest raakte in het boek was het contact met haar neef Ali. Hij is de enige jongen bij wie ze zich vrij voelde en veilig. Ali had wel iets weg van Ryan Gosling. Hij hield van voetbal en was de geliefde neef in de familie, maar voor haar was hij thuiskomen. Als hij zijn eigen begeerte op één zet en haar dwingt om 'te scoren', is zij twaalf. Het dak is verlaten, maar ze hoort een kreet. Ze probeert te achterhalen waar het geluid vandaan komt, maar dan is het geluid er ineens niet meer. Dan denkt ze: misschien ben ik het wel gewoon. Schreeuwend in mijn binnenste. Zonder dat het eruit komt.

De rest moet je echt zelf lezen!